بر پايه سرشمارى آمارى ۱۳۶۶ در استان سيستان و بلوچستان تشکيلات سازمانى ايل‌ها، از هم گسسته و خانوارهاى عشاير کوچنده در مجموعه‌اى از ۲۸۲ طايفه مستقل به زندگى کوچى ادامه مى‌دهند.
در اين استان ۱۶،۵۳۳ خانوار عشاير کوچنده با جمعيتى حدود ۸۱،۰۰۰ نفر به‌سر مى‌برند. در دوره ييلاقى بيش از ۱۷،۵۰۰ خانوار عشاير کوچنده با جمعيتى حدود ۸۷،۰۰۰ نفر دوره قشلاقى خود را مى‌گذرانند.
استان سيستان و بلوچستان به‌واسطه مجاورت با اقوام هندى و طوايف ماندگار در پاکستان همواره محلى براى مهاجرات عشاير بوده است.
از طوايف مهم اين استان:
طوايف بلوچ، گمشاد زهي، ميرمراد زهي، ريگي، هاشم زهي، زين‌الديني، بزرگزاد، کرد، ناروئي، براهوئي، شهنوازي، گرگيج و شهلى بُر را مى‌توان برشمرد.
صرف‌نظر از چند طايفه که تا حواشى دريافچه هامون مسافتى ميان ۱۵۰ تا ۳۵۰ کيلومتر ار مى‌پيمايند. بقيه عشاير اين استان در پى دام، کوچى گسترده دارند به اين معنى که دام در جلو به دنبال خوراک حرکت مى‌کند و خانوار در پى آن مى‌رود.
از پديده‌هاى استثنائى کوچ در اين استان ييلاق از مناطق سردسير به مناطق گرمسير است. طوايف گمشادزهى و شهنوازى که در مناطق تفتان با ۴۳ تا ۴۴ درجه به‌سر مى‌برند در تابستان به‌هنگام خرماپزان براى گردآورى خرما و خرماخورى به منطقه ماشگيه (ماشکل) مى‌کوچند از ۵۵ تا ۶۰ درجه چند بخشى حرارت دارد. عشاير اين استان بيشتر در مدت زمان ييلاق يا قشلاق چندين بار محل اطراق خود را تغيير مى‌دهند و با صرف چند ساعت وقت از محل به محل ديگر نقل مکان مى‌کنند.
گذران زندگى عشاير اين استان بر دامدارى و شتردارى استوار است و کشاورزى ميان عشاير کوچ‌رو چندان نقشى ندارد عشاير به زبان فارسى و گويش‌هاى بلوچي، زابلي، و مکارنى سخن مى‌گويند.