وجود جلگه‌ها و کوهستان‌هاى متعدد سبب شده است تا اين منطقه از آب و هوائى متفاوت برخوردار باشد. همين تنوع آب و هوائى موجب شده تا مراتع ييلاقي، قشلاقى و ميان‌بند در اين استان به‌وجود آيد و در نتيجه مناطق جنوب الوند، شمال اسدآباد، کنگاور و اورامانات به‌عنوان مراتع ييلاقى در اختيار دامداران قرار گيرد و نواحى قصرشيرين، نفت‌شهر، سومار، سرپل‌ذهاب و گيلان‌غرب محل زيست زمستانى عشاير اين استان گردد.
طبق آمار ۱۳۶۶ تعداد ۷۶۷۴ خانوار عشاير کوچنده با جمعيتى حدود ۵۲۰،۰۰۰ نفر، دوره ييلاقى و ۷،۰۱۶ خانوار عشاير کوچنده با جمعيتى حدود ۵۰،۰۰۰ نفر دوره قشلاقى خود را در اين استان مى‌گذارانند.
مهم‌ترين ايل‌هاى اين استان عبارتند از: گوران، قلخاني، زوله، سنجاني، کلهر، زنگنه، ترکاشوند، جاف، کرند، ثلاث باباخانى و بان زرده
عشاير اين استان، تابستان‌ها را در مناطق قلعه قاضى ذهاب، سيوانه، تفنگچي، شامار، کوهپايه‌هاى شمال دهستان سنجابي، ماهيدشت و اطراف اسلام‌آباد و جنوب الوند در استان همدان مى‌گذرانند. مناطق قشلاقى و گرمسيرى اين عشاير، مناطق سومار، انجيرک، حوالى قصرشيرين، نفت‌شهر، پسته امام‌حسن، تنگ‌ذهاب، ذهاب و جيگران مى‌باشد. بخشى از عشاير استان زمستان‌ها را در مناطقى از استان لرستان و ايلام مى‌گذرانند.
کشاورزى در زندگى عشاير باختران اهميت فراوان يافته است. صنايع دستى آنها ريسندگى و بافتن قالي، لگيم، خورجين، جوال، جوراب، سياه‌چادر، دستکش و کلاش مى‌باشد. زبان اکثريت عشاير کرمانشاه کردى است و عشاير جنوب و شرق استان از گويش‌هاى لرى لکى نيز استفاده مى‌کنند.