در ايل قشقائى سه گروه موسيقى‌دان وجود دارد. عاشق‌ها، چنگيان و ساربانان. عاشقان قشقائى از مناطقى نظير قفقاز و شيروان به استان فارس مهاجرت کرده‌اند و از اين‌رو ترک‌زبان هستند.
ساز اصلى آنها چگور است اما از سه دهه پيش تار جاى آن را گرفت و اکنون کمانچه ساز اصلى آنها گشته است.
عاشق‌ها به‌دليل شرايط سخت زندگى بيشتر در شهرها زندگى مى‌کنند و ارتباط چندانى با ايل ندارند، بسيارى ديگر نيز به جهت تنگدستى در روستاهاى دوردست و آبادى‌هاى اطراف شيراز زندگى مى‌کنند و به اين ترتيب بسيارى از آهنگ‌هاى آنها فراموش شده است.
عاشق‌ها معمولاً داستان‌هاى طولانى را توأم با ساز و آواز ارائه مى‌کنند از آهنگ‌هاى قديمى عاشق‌ها مى‌توان از سحرآوازي، جنگ‌نامه و از آهنگ‌هاى متداول امروزى مى‌توان از کور اوغلي، محمود و صنم، هليله و خسرو و بيستون نام برد.
موسيقى قوم قشقائى در ميان چنگيان رايج است. آنها نوازندگان کرنا، ساز و نقاره هستند. اين هنرمندان معمولاً در عروسى‌ها و ساير جشن‌ها مى‌نوازند. چنگى‌ها نيز مانند عاشق‌ها از مردم محروم و زحمتکش ايل هستند.
چنگيان نمايانگر موسيقى متداول طايفه خويش هستند و نواهاى آنها، پيچيدگى و دشوارى نواهاى عاشقى را نداشته و آينه تمام‌نماى موسيقى عاميانه به‌شمار مى‌رود.
ساربانان آهنگ‌هاى قومى ايل را با ني مى‌نوازند. ني در ميان مردم ايل سازى قديمى و شناخته‌شده است.
ترانه‌هاى عاشق‌ها و چنگيان به زبان ترکى قشقائى است ولى ساريانان با زبانى غير از آن يعنى کوروشي مى‌خوانند که شبيه زبان پهلوى است.
در ميان آهنگ‌هاى مخصوص ساربانان، مى‌توان از گدادارنما که در وصف شترهاى در حال حرکت است. نام برد بخش قابل‌توجهى از موسيقى ايل قشقائى را لالائيها تشکيل مى‌دهند که در ميان مادران ايل معمول است.
در ايل قشقائى آهنگ‌هائى وجود دارد که آنها را در هنگام کار اجراء مى‌کنند و معروف‌ترين آنها عبارتند از:
سحرآوازي، جنگ‌نامه و موسيقى‌هائى که براى برنج‌کوبي، راندن گله و دوشيدن احشام نواخته و خوانده مى‌شود.