در دورهٔ قاجار و اوايل پهلوى خيابان‌هاى تهران از ۱۵ تا ۲۰ خيابان اصلى و فرعى تجاوز نمى‌کرد. از خيابان‌هاى قديمى که هنوز نام قديم خود را حفظ کرده‌اند، مى‌توان به خيابان ناصريه (ناصرخسرو-اولين خيابان تهران)، خيابان چراغ گاز (اميرکبير)، خيابان گارِ ماشين (خيابان ري)، خيابان لاله‌زار، خيابان جليل‌آباد (خيام)، خيابان باغ شاه (امام خميني)، خيابان حسن‌آباد، خيابان اميريه، خيابان منيريه، خيابان شاه‌آباد، خيابان استانبول، خيابان علاءالدوله (فردوسي)، خيابان عين‌الدوله، دروازه شميران، خيابان صاحب جمع، صفى عليشاه، خيابان باب همايون، خيابان ملک (سه راه اميريه تا ميدان قزوين)، خيابان ارامنه (از ميدان وحدت اسلامى تا پل اميربهادر)، خيابان فرهنگ و اميربهادر اشاره نمود.
جاده مخصوص
خيابانى که امروز ولى‌عصر خوانده مى‌شود و تجريش و راه‌آهن را به هم متصل مى‌سازد، در زمان رضاشاه جاده مخصوص يا اختصاصى خوانده مى‌شد و تا سال‌ها اتومبيل‌هاى عادى اجازه رفت و آمد در آن را نداشتند. اين راه تا چهارراه انقلاب (پهلوي)، خيابان بود و پس از آن به جاده تبديل مى‌شد و در اطراف آن فقط باغ و بيابان، ويلا را به صورت پراکنده مهمانخانه و کافه‌هاى حومهٔ شهر مشاهده مى‌کند.