واحد پول و نرخ ارز

- واحدهاى پولى:


100 Satangs=1 baht


- انواع پول رايج تايلند:


سکه‌هاي؛ ۱،۵،۱۰،۲۵ Satangs؛ بات اسکناس‌هاي؛ ۱، ۱۰، ۲۵، ۵۰، ۱۰۰ و ۵۰۰ بات معادل‌هاى پول تايلند با دلار و ليره استرلينگ طبق محاسبه مورخه ۳۰ ژوئن ۱۹۸۸


يک لير استرلينگ معادل ۵۰/۴۳ بات


يک دلار آمريکا معادل ۴۷/۲۵ بات


متوسط نرخ تبديل ارز (هر دلار نسبت به بات)


در ۱۹۸۵، ۲۷/۱۶ بات= ۱ دلار آمريکا


در ۱۹۸۶، ۳۰/۲۶ بات= ۱ دلار آمريکا


در ۱۹۸۷، ۷۲/۲۵ بات= ۱ دلار آمريکا

اوزان و مقادير

هرچند که سيستم متريک در تايلند رايج است، ولى در مناطق محلى واحدهاى زير به‌کار مى‌رود.


يک Pikul=60kg
يک Wah=2m
يک Rai=10/600 m2
يک Tang=20 Litres
يکtical 02 baht (مقياس براى جواهر است)=15.24 Grams

درآمد سرانه و توليد ناخالص داخلى

تايلند براى سه دهه رشد توليد ناخالص داخلى را تجربه کرده است، اين رشد در دهه ۱۹۶۰ معادل ۸ درصد ، در ۷۹-۱۹۷۵ حدود ۹/۸ درصد بود؛ درحالى‌که در همان ايام بحران ناشى از افزايش قيمت نفت را نيز در پى داشت. در ۱۹۷۹ رشد آرامى در افزايش توليد ناخالص داخلى مشاهده شد، که ناشى از تعديل شرايط اقتصادى جديد بود؛ سپس در ۱۹۸۸ نرخ رشد توليد ناخالص داخلى به ميزان ۲/۱۳ درصد و در ۱۹۸۹ به ميزان ۲/۱۲ درصد رسيد.


چنين نرخ رشدى منجر به افزايش مستمر سطح درآمد سرانه در طول سى‌سال گذشته شده است. هرچند که رشد جمعيت نيز در افزايش مستمرى در دهه گذشته داشته است، ولى بايد توجه داشت که ثروت ملى در کشور به‌خوبى توزيع نشده است؛ نه ميان افراد و نه ميان مناطق مختلف.


رشد سريع توليد ناخالص داخلى نقش مهمى در بازسازى اقتصادى ملى داشته است، سهم کشاورزى در دهه گذشته کاهش يافته؛ درحالى‌که سهم بخش صنعت و خدمات در توليد ناخالص داخلى رو به افزايش گذاشته است.

بودجه ملّى

به‌رغم همه تلاش‌هائى که دولت براى گسترده کردن نرخ ماليات‌ها در سال‌هاى گذشته نموده است، ولى تأمين بودجه دولتى از اين طريق امرى مشکل بوده است. به‌طور دقيق بيش از ۷۰ درصد درآمدهاى دولت هنوز از ماليات‌هاى غيرمستقيم حاصل مى‌شود؛ هرچند که تغييراتى در قبل از دهه ۱۹۷۰ در ترکيب آنها حاصل شد، و ماليات بر صادرات برنج کاهش يافته است. اين ماليات‌هاى غيرمستقيم کاهش در فعاليت‌هاى اقتصادى را نظير مقطع زمانى ۸۵-۱۹۸۴ به همراه داشته، در نتيجه فقدان هرگونه افزايش بازار در مشارکت افراد و نيز شرکت‌ها در درآمدهاى مالياتى را باعث شده است.


با به نتيجه نرسيدن؛ درآمدهاى بالاتر در قبل از دهه ۱۹۸۰، سياست‌هاى دولت به‌طور عمده معطوف به کاهش هزينه‌ها شده است. در نتيجه هزينه‌هاى سرمايه‌اى کاهش يافته به‌گونه‌اى که هزينه جارى سهم رشد يا بنده‌اى را منجر شده است.


با اين وجود کاهش هزينه‌ها در بخش‌هاى توسعه يافته اقتصاد رو به نفع بودجه دفاعى و نيز هزينه‌هاى مربوط به پرداخت بهره وام‌ها شده است. از ۱۹۸۸ که دولت موانع مربوط به توسعه اقتصادى را از ميان برداشت، رشد آرامى در اين روند ملاحظه شده است.

ذخاير خارجى و طلا

وضعيت ذخاير تايلند از ۱۹۸۶ بعد از يک دوره تغييرات حداقل رو به بهبودى گذاشت، اين مسئله خود ناشى از سرمايه‌گذارى‌هاى خارجى بود.

اشتغال

جمعيت به لحاظ اقتصادى فعال تايلند هم‌اکنون ۹/۳۰ ميليون نفر تخمين زده مى‌شود، اين رقم معادل ۳/۵۵ درصد کل جمعيت است. از اين مجموعه حدود ۱/۲۹ ميليون نفر واقعاً شاغل هستند، زيرا که بخشى از جمعيت شاغل فقط در فصول معينى به کار مشغول هستند. نيروى کار شاغل در بخش کشاورزى در ۱۹۸۸ حدود ۱۸ ميليون نفر بود، در حالى‌که نيروى کار شاغل در بخش صنعت فقط ۵/۲ ميليون نفر بود ولى به‌تدريج نيروى کار کشاورز رو به کاهش گذاشته است. از ۱۹۸۹ تقاضا براى نيروى کار در بخش صنعتى رو به افزايش گذاشته. در نتيجه نرخ بيکارى به سطح ۸/۵ درصد کاهش يافته است.

جدول ساختار اشتغال

۱۹۸۹ ۱۹۸۸ ۱۹۸۷ ۱۹۸۶ ۱۹۸۵ ۱۹۸۴
۲۹،۰۶۰ ۲۸،۱۷۰ ۲۶،۹۷۰ ۲۶،۱۴۰ ۲۵،۵۰۱ ۲۵،۰۳۴ شاغل به کار که از آنها:
۱۷،۹۸۰ ۱۷،۸۶۰ ۱۷،۴۳۰ ۱۷،۰۶۰ ۱۶،۸۳۰ ۱۶،۵۷۴ در بخش کشاورزى
-- ۲۷۱۳ ۲۵۳۵ ۲۳۲۱ ۲۲۶۰ ۲۲۷۰ صنعت
۷۴۰ ۷۵۴ ۸۱۱ ۸۴۰ ۷۰۰ ۵۸۰ بيکاران
۳۰،۸۵۰ ۲۹،۹۰۰ ۲۸،۹۴۰ ۲۸،۰۴۰ ۲۷،۱۴۰ ۲۶،۳۸۰ کل نيروى کار

توريسم

از ۱۹۸۲ توريسم مهمترين منبع کسب ارز خارجى تايلند شده است. در ۱۹۸۲ حدود ۵/۲ ميليون نفر توريست خارجي؛ مبلغى معادل ۱۲۰۰ ميليون دلار يعنى حدود ۷۴ درصد بيش از منسوجات که مهمترين کالاى صادراتى تايلند بود، براى اين کشور تأمين کردند. گسترش سريع توريسم در بعد از دهه ۱۹۷۰ و قبل از دهه ۱۹۸۰ منجر به طراحى برنامه‌هائى جاه‌طلبانه براى هتلدارى شد. تعدادى از شرکت‌هاى تجارى عمده تايلندى که قبلاً کمتر با مسئله توريسم سرو کار داشتند، شروع به سرمايه‌گذارى‌هاى سنگين در اين بخش نموده‌اند. کاهش قابل توجه در نرخ رشد توريسم از ۱۹۸۵ منجر به پيدائى اضافه ظرفيت شده است. در فاصله سالهاى ۱۹۸۲ و ۱۹۸۵ کل بازديد کنندگان خارجى تايلند ۲/۲ درصد افزايش يافت، درحالى‌که تعداد اطاق‌هاى هتل‌ها ۳۳ درصد افزايش نشان مى‌دهد. در طول ۱۹۸۵ تخمين شده مى‌شود؛ که ۳۰ درصد اطاق‌هاى هتل‌ها مورد استفاده نبود، از اين روى هتل‌هاى درجه‌اى بعضاً اجاره‌هاى خود را تا ۷۰ درصد کاهش دادند. اين وضعيت براى مسئله توريسم کل آسيا صادق است ولى تايلند بيشتر از ديگر کشورهاى منطقه وابسته به صنعت توريسم مى‌باشد. در طول سال ۱۹۸۶ نرخ جذب توريسم هتل‌هاى بانکوک از ۶۵ درصد به ۷۰ درصد افزايش يافت.



در طرح عمرانى سال ۹۱-۱۹۸۷ تأکيد عمده‌اى بر صنعت توريسم مبذول شده است و از جمله شهرهائى که مورد توجه مى‌باشند، بانکوک، چنانگ‌ماى و مناطق ساحلى است. سال ۱۹۸۷ عنوان سال توريسم را دريافت. در بعد از سال ۱۹۸۴ برنامه عمده‌اى براى ارتقاء وضعيت تايلند به عنوان مرکزيتى براى جذب توريسم درنظر گرفته شد. افتتاح مرکز Mahbookrungدر سالن کنفرانس با ۴۰۰۰ صندلي، که يگانه‌ترين تشکيلات موجود در جنوب‌شرقى آسيا است فراهم نموده است.