در اواخر قرن نوزدهم اختلافات بين کلنى‌ها و مهاجران انگليسى و اروپايى با جمهورى‌ها و افريکنرها بوجود آمد و بخصوص پس از کشف الماس در نواحى رود وال و کيمبرلى (Kimberley) دامنه اختلافات وسيعتر گرديد، تا اينکه بالاخره با دخالت کميسر عالى انگليس تمام اين نواحى در سال ۱۸۷۱ تحت نام گريوا لندوست (Griqua Land West) ضميمه کلنى کيپ گرديد و بعداً ۹۰ هزار پوند غرامت به جمهورى فرى‌ايست پرداخت پرداخت شد. در سال ۱۸۷۴ لرد کارنارون وزير امور مستعمرات کابينه ديزرائيلى درنظر داشت با متحد ساختن جمهورى‌ها و مستعمرات آفريقاى جنوبى يکنوع فدراسيون خودمختار بوجود آورد و اداره امور آن را تحت‌ نظر دولت دولت انگلستان قرار دهد، ولى پس از آنکه در اجراى اين برنامه توفيق نيافت ترجيح داد که جمهورى آفريقاى جنوبى را که در سال ۱۸۵۸ در ترانسوال تأسيس شده بود، به مستعمرات انگليس ضميمه نمايد.


اين اقدام در سال ۱۸۷۷ طبق دستور دولت انگليس انجام گرفت، لکن در سال ۱۸۸۱ نيروهاى انگليسى در محل ماجويا هيل (Majuba Hill) از ترانسوال شکست خوردند و به موجب کنوانسيون پرتوريا حکومت مستقل ترانسوال از طرف انگلستان به رسميت شناخته شد و طبق موافقت‌نامه ۱۸۸۴ لندن، به جمهورى ترانسوال يا آفريقاى جنوبى خودمختارى داخلى اعطا گرديد، ولى روابط خارجى آن (به استثناى رابطه با فرى استيت) کماکان زير نظر دولت انگليس باقى ماند.


در سال ۱۸۷۹ در کلنى کيپ که متمدن‌ترين ايالت آفريقاى جنوبى به شمار مى‌رفت يکى سازمان سياسى به نام افريکنر بوند توسط گروهى از افريکنرها ايجاد گرديد که در آغاز داراى هدف‌هاى متفاوت و پراکنده‌اى بود ولى پس از آنکه در ۱۸۸۲ هوفمير در رأس آن قرار گرفت فعاليت‌هاى آن براساس همکارى مشترک آنگلو -افريکنر و در جهت ايجاد فدراسيونى مرکب از مستعمرات انگليسى و جمهورى‌هاى آفريقاى جنوبى متشکل و هماهنگ گرديد و به همين جهت رودس که در آن زمان در پارلمان کيپ عضويت يافته بود توانست با استفاده از پشتيبانى اين بوند در سال ۱۸۹۰ حکومت کيپ را در دست گيرد.


بطور کلى سياست بومى کلنى کيپ براساس تغيير زندگى آفريقائيان از سطح قبيله‌اى به سطح زندگى غربى قرار داشت و به همين جهت آنان را به اتخاذ روش مالکيت فردى و انتخاب شوراهاى اجرايى براى انجام امور محلى تشويق مى‌نمود و به آن دسته از آفريقائيانى که اين تغييرات را مى‌پذيرفتند حق برخوردارى از حقوق سياسى و اجتماعى را اعطا مى‌کرد.


در سال ۱۸۸۴ دولت آلمان آفريقاى جنوب‌غربى را متصرف شد و ترانسوالى‌ها نيز در راه پيشروى خود به طرف غرب جمهورى‌هاى ستللند (sellaland) و گوشن (Goshen) را ايجاد نمودند و انگليسى‌ها هم که احتمال با پيشروى ترانسوالى‌ها از دسترسى به آفريقاى مرکزى محروم بمانند در ۱۸۸۵ بوچانالند (Buchuanaland) جنوبى از تصرف نموده و بوکانالند شمالى را تحت الحمايهٔ خود نمودند و رودس با گرفتن حق امتياز طلا از رئيس قبيل ماتابل (Matabeles) در سال ۱۸۹۰ گروهى را براى اشغال سرزمين‌هايى که امروز به نام زيمبايوه معروف است فرستاد. ترانسوالى‌ها که از تسخير غرب و شمال مأيوس شده بودند براى دسترسى به سواحل اقيانوس هند به سمت شرق رفتند ولى اين بار نيز با آنکه سرزمين‌هاى تازه‌اى مانند سوازيلند را ۱ضميمه خاک خود نمودند نتوانستند به مقصود برسند زيرا انگليس‌ها در ۱۸۸۷ سرزمين زولو و در ۱۸۹۵ سرزمين تونگا را متصرف شده و راه را برآنان بستند.


به اين ترتيب جمهورى‌هاى افريکنر به وسيلهٔ کلنى‌هاى بريتانياى کبير محاصره شده بود تا اينکه در ۱۸۹۵ ادارهٔ امور بوکانالند جنوبي به کيپ و در ۱۸۹۷ نيز امور سرزمين زولو و سرزمين تونگا ناتال واگذار گرديد، ولى بوکانالند شمالى مانند ياسوتولند همچنان در تحت الحمايگى انگلستان باقى ماند.


در سال ۱۸۸۳ پل گروگر (Paul Kruger) که رهبرى جبههٔ مخالف انگليس را به عهده داشت به عنوان رئيس جمهورى ترانسول انتخاب گرديد. سياست او در جهت به دست آوردن استقلال کامل جمهورى ترانسول و قرار دادن کنترل امور در دست آفريکنرها (Afrikaner) قرار داشت.


دولت مزبور با مشکلات فروانى روبه‌رو بود تا اينکه در سال ۱۸۹۳ گروگر براى بار سوم به رياست جمهورى ترانسوال گرديد. رودس که او را مانع ايجاد فدراسيون مورد نظر خود مى‌ديد با استفاده از موضوع نارضايتى مهاجران به توطئه بر عله وى پرداخت.


سرانجام نيروهاى انگليس به ترانسوال حمله کردند ولى تسليم کماندوهاى ترانسوال گرديدند. متعاقب ان رودس از نخست‌وزير کلنى کيپ استعفا نمود و در سال ۱۸۹۸ شرينر (W.P.SHreiner) نخست‌وزير دولتى شد که به پيشتيبانى افراد بوندافريکنر متکى بود. در سال ۱۹۰۷ متعاقب تصميم دولت انگلستان در مورد تشکيل دولت‌هاى محلى کلنى‌ها، لوئيس بوتا به عنوان نخست‌وزير ترانسوال و فيشر به عنوان نخست‌وزير اورنج‌ريور انتخاب شدند و در سال ۱۹۰۸ نيز حزب آفريقاى جنوبى بجاى حزب مترقى زمام امور کلنى کيپ را بدست گرفت.


در اين زمان دولت‌هاى سه‌گانه فوق‌الذکر با اشتياق از موضوع تشکيل اتحاديهٔ آفريقاى جنوبى که در ژوئيه ۱۹۰۷ بوسيله لردسلبورن کميسر عالى انگليس مطرح شده بود استقبال نمودند، زيرا صرفنظر از ضرورت‌هاى اقتصادى اين اتحاد مى‌توانست وسيله‌اى براى فراموش کردن اختلافات و مصائب قبلى و جلوگيرى از دخالت‌هاى آتى انگلستان و ايجاد تساوى بين سفيدپوستان باشد. بعلاوه جريان طغيان آفريقائيان ناتال که در ۱۹۰۶ صورت گرفت تشکيل اين اتحاديه را براى حفظ تأمين سفيدپوستان صورت بخشيد. از اينرو در ۱۹۰۸ و ۱۹۰۹ يک کنوانسيون ملى با شرکت ۳۰ نفر از نمايندگان منتخب پارلمان‌هاى ايالات چهارگانه و سه نماينده از طرف زيمبابوه (بدون حق رأي) تشکيل و قانون اساسى جديد را تهيه و با رأى مخفى تصويب نمود. قانون تشکيل اتحاديه پس از تصويب در پارلمان‌هاى ايالات چهارگانه طى رفراندم ناتال با اکثريت قابل‌توجهى تأييد و در اوت ۱۹۰۹ به همان صورت از پارلمان انگليس نيز گذشت و از ۳۱ مى ۱۹۱۰ به مورد اجرا گذاشته شد.