سابقه فعاليت احزاب سياسى در فيليپين به‌سال ۱۹۰۶ مى‌رسد. در آن سال دو حزب بزرگ مليون و آزادى‌خواه تشکيل شد که هر يک در طول تاريخ اين کشور چندين‌بار به احزاب ديگر تقسيم شده‌اند. معروف‌ترين شعبات آن‌ها احزاب استقلال و کميته اتحاد ملي بود.


در سال‌هاى بعد از جنگ جهانى دوم اين حزب (يعنى مليون و آزادى‌خواه) تا سال ۱۹۷۲ فعاليت داشتند. پس از اعلام وضعيت اضطرارى و برقرارى حکومت نظامى به‌فعاليت آنان خاتمه داده شد. حکومت نظامى حدود هشت سال در فيليپين ادامه داشت و در اين مدت آزادى‌هاى سياسى و فعاليت احزاب محدود گرديد.


در سال ۱۹۷۸ مارکوس نهضت اجتماعى جديد (KBL) را بنيان نهاد که در انتخابات آوريل ۱۹۷۸ تعداد ۱۵۱ کرسى ار ۱۶۵ کرسى نمايندگان مجلس موقت ملى را به‌خود اختصاص داد. در انتخابات رياست‌جمهورى درسال ۱۹۸۱ حدود ۸۸ درصد آراء از طريق حزب KBL براى مارکوس به‌دست آمد. در ماه مى ۱۹۸۴ حزب KBL تعداد ۱۰۸ کرسى از ۱۹۳ کرسى نمايندگان مجلس را به‌دست آورد.


در فوريه ۱۹۸۰ نمايندگان ۸ گروه مخالف مارکوس يک ائتلاف سست تحت عنوان دموکراتيک مخالف UNIDO تشکيل دادند که در آوريل ۱۹۸۲ تجديد سازمان يافت و به‌نام سازمان اتحاد دموکراتيک يا اتحاد دموکراتيک ملي ناميده مى‌شد. اين اتحاديه شامل ۱۲ حزب کوچک و بزرگ از جمله مليون، ليبرال‌ها، حزب دموکراتيک فيليپين و حزب نهضت نيروى مردم بود.


در اواخر ۱۹۸۳ حزب PDP با حزب LABAN تحت رهبرى توفستيو کوبيگونا ائتلاف نمود. در اوائل سال ۱۹۸۴ تشکيلات سياسى مخالف مارکوس در سه گروه سازمان يافتند که عبارت بودند از:


- گروه اول شامل ائتلاف LABAN و حزب PDP يا اتحاد ملي به‌رهبرى تانادا و اتحاديه ملى براى آزادي به‌رهبرى ديوسدادو ماکاپاى - که در ائتلاف ۱۹۸۰ با ليبرال‌ها قرار گرفته بود و گروه‌هاى ديگر از جمله نهضت حاکميت دموکراسى فيليپين به‌رهبرى سناتور خوزه ايرکنو بودند.


- گروه دوم طرفداران UNIDO به‌رهبرى سالوادور رائورل که انتخابان آينده را آخرين شانس و براى دموکراسى فيليپين مى‌خواندند.


- گروه سوم اتحاد متروپليتن AMA که ترکيبى از گروه‌هاى سياسى پيشين بود که تحت رهبرى آکاپيتوبونس آکينو قرار داشتند. اين گروه برخوردى جدى با دولت مارکوس داشت و گروه‌هاى شبه‌نظامى را تجهيز و تقويت مى‌نمود.


در نوامبر ۱۹۸۴ آکينو و ديگر رهبران مخالف مارکوس تشکيلات غير حزبى گروه مجموعه را به‌وجود آوردند تا با يک اقدام بتوانند کانديداى مقابل مارکوس را براى انتخابات برگزينند.


همزمان حزب يونيدو در ميان نمايندگان مخالف در مجلس شوراى اتحاد ملى NUC را تشکيل داد. هدف از تشکيل اين شورا کانديداتورى لائورل بود. در ژوئن ۱۹۸۵ بيانيه‌اى از طرف جزب يونيدو منتشر شد که لائورل را براى انتخابات آينده رياست جمهورى به‌عنوان کانديدا معرفى مى‌نمود. اين بيانيه مخالف تصميمات متخذه در ‌گروه مجموعه بود که اکثريت از کانديداتورى خانم آکينو حمايت مى‌نمودند. سرانجام چند روز مانده به انتخابات توافق شد که خانم آکينو به‌عنوان رياست جمهورى و آقاى لائورل به‌عنوان معاون رئيس‌جمهور تعيين و معرفى گردند.


در هفتم فوريه ۱۹۸۶ انتخابات برگزار و کانديداهاى معرفى شده آراءِ لازم را به‌دست آوردند.


تصويب قانون اساسى جديد در همه‌پرسى فوريه ۱۳۸۷ زمينه را براى برگزارى انتخابات نمايندگان پارلمان فيليپين هموار نمود. اين انتخابات در يازدهم ماه مه ۱۹۸۷ برگزار و کنگره فيليپين در ۲۷ جولاى ۱۹۸۷ تشکيل گرديد.


در انتخابات ايالتى ماه ۱۹۸۷ گروه‌ها و احزاب سياسى طرفدار خانم آکينو حول محور LABAN متمرکز شدند و تشکيلاتى تحت عنوان ائتلاف نيروى ملت را تشکيل دادند. مخالفين خانم آکينو نيز اتحاد بزرگ براى دموکراسى GAO را ايجاد کردند که تحت رهبرى انريله وزير دفاع سابق قرار داشت. طرفداران مارکوس و حزب سابق KBL اتحاد براى سياست‌هاى جديد را تشکيل دادند و گروه‌هاى چپ حول محور جبهه دمکراتيک ملي متمرکز گرديدند.


به‌طور کلى تحزب در فيليپين جدى گرفته نمى‌شود و احزاب تنها در زمان انتخابات ملى و محلى فعال مى‌شوند. بزرگ‌ترين ائتلاف حزبى در تاريخ اين کشور مربوط به ائتلاف دو حزب لاکاس و لابان در سال ۱۹۹۳ مى‌باشد.


حزب قدرت، اتحاديه ملى دمکرات مسيحى‌ها، حزب مبارزه براى دمکراسي، حزب ائتلاف مردم، حزب ليبرال، حزب جنبش جديد جامعه، حزب اصلاح مردم، حزب کمونيست فيليپين و حزب ناسيوناليست از احزاب شناخته شده اين کشور هستند.