اتحاد جماهير شوروى (پيشين) نخستين کشورى بود که جمهورى خلق کره را در تاريخ ۱۲/۱۰/۱۹۴۸ به رسميت شناخت و پس از آن ديگر کشورهاى کمونيستى وابسته به شوروى اين جمهورى نوپا را به رسميت شناختند. کره شمالى تا سال ۱۹۷۰ تنها با سى و پنج کشور جهان روابط ديپلماتيک در حد سفارت داشت. اين شمار پس از آغاز روابط ميان دو کشور آمريکا و چين در سال ۱۹۷۸ به صد، و تا سال ۱۹۸۶ به ۱۰۶ کشور افزايش يافت. هم‌اکنون بيست و هشت کشور جهان در پيونگ يانگ داراى سفارتخانه‌هاى مقيم و بالغ بر ۳۵ کشور داراى سفير آکرديته مى‌باشند. بنا به گفته مقام‌هاى اين کشور سياست خارجى جمهورى دموکراتيک خلق کره بر پايه آميزه‌اى از انگيزه‌هاى تاريخي، ميهن‌گرايي، ايدئولوژيکى و کردارگرايى شکل گرفته است. پرزيدنت کيم جونگ ايل و حزب حاکم (کارگران) ضمن دفاع از سوسياليسم و پشتيبانى از يگانگى مستقلانه و آشتى‌آميز کره، پايه‌هاى سياست خارجى کشور را استقلال، آشتى و دوستى دو سويه با کشورهاى جهان عنوان کرده، و افزوده است که پاى‌بندى به اين اصل‌ها به منظور دفاع از حاکميت، نظام سوسياليستى و حقوق ملت در برابر هرگونه تجاوز و سلطه بيگانگان مى‌باشد. اين کشور مصمم است تا همه رفتارهاى ديپلماتيک خود را بر پايه واقعيت‌هاى کنونى و بهره‌مندى ملت تنظيم کند، و در همين راستا روابط دوستانه و همکارى‌هاى خود را کشورهاى ديگر را بر پايه ارج دو سويه، برابرى و استقلال گسترش داده و همه مسئله‌هاى خود در زمينه بين‌المللى را به سود انقلاب خود حل و فصل کرده و با هرگونه سياست امپرياليستي، تجاوزگرانه و جنگ‌طلبانه مخالفت مى‌ورزد.

روابط با چين و شوروى پيشين

پس از جنگ جهانى دوم به‌ويژه با آغاز جنگ کره، سياست خارجى کره شمالى به‌شدت زير نفوذ شوروى پيشين و چين بود. دو کشور ياد شده طى سال‌هاى جنگ سرد اصلى‌ترين پشتيبان کره شمالى بودند. روابط نزديک کره شمالى با چين، ريشه در گذشته‌هاى دور دارد. اين دو کشور از ديدگاه فرهنگى و تاريخى و در آداب و سنن اجتماعى داراى زمينه‌هاى مشترک بسيارى مى‌باشند. روابط نزديک و دوستانه مائو و کيم ايل سونگ منجر به گسترش پيوندهاى ژرف اقتصادي، سياسى و لشکرى دو کشور در جريان جنگ و پس از آن شد. پس از جنگ کره، چين در زمينه‌هاى سياسى و اقتصادى و همچنين بازسازى کره نقش مهمى بازى کرد.


شوروى پيشين نيز نقش مهم و حساسى را در پشتيبانى از ساختار سياسى کره شمالى در سال‌هاى جنگ سرد و به‌ويژه جنگ کره به‌عهده داشت.



پس از بنيادگذارى حکومت کمونيستى در کره شمالي، ساختار سياسى و اجتماعى و نيز زيربناى اقتصادى کشور با الگوى روسى سازمان يافت.


کره شمالى در سال ۱۹۶۱ يک پيمان دوستى و همکارى دو سويه با شوروى پيشين امضاء کرد که شامل تعهدهاى دفاعى دو سويه نيز مى‌باشد. پيونگ يانگ براى ترازبخشى به سياست خارجى خود، پيمان همسانى را نيز با همان عنوان در ۱۱ ژوئيه ۱۹۶۱ با جمهورى خلق چين منعقد کرد. هنگام بروز اختلاف ميان چين و شوروى پيشين در دهه ۱۹۶۰ کره شمالى تصميم گرفت ضمن حفظ تداوم دوستى با دو کشور مزبور راه مستقلى را در پيش گيرد. در اوايل دهه ۱۹۸۰ مسئله جانشينى کيم جونگ ايل مطرح شد که اين جانشينى از سوى چين و شوروى به رسميت شناخته شد.


روابط کره شمالى با دو کشور مزبور در زمينه‌هاى مختلف از جمله زمينه‌هاى دفاعى و اقتصادى از استوارى ويژه‌اى برخوردار بوده و سالانه هيئت‌هاى بى‌شمارى ميان پيونگ يانگ و پکن و مسکو مبادله مى‌شدند. تا سال ۱۹۸۹ شوروى پيشين و چين مهم‌ترين طرف‌هاى بازرگانى کره شمالى بودند که تقريباً ۶۰% کل حجم بازرگانى خارجى کره را دربر مى‌گرفت.


در سال ۱۹۹۰ حدود ۱۷ قرارداد در زمينه‌هاى گوناگون اقتصادي، فرهنگي، پزشکي، علمى و غيره،... ميان پيونگ يانگ و پکن منعقد شدند. در نوامبر ۱۹۹۰ قرارداد مربوط به تبديل روابط پاياپاى به رابطه بر پايه ارز معتبر ميان کره شمالى و روسيه منعقد شد و از آن تاريخ بازرگانى ميان دو کشور رو به کاهش نهاد. با فروپاشى شوروى همکارى‌هاى نظامى و سياسى چين با کره شمالى افزايش يافت و هم‌اکنون دو کشور سياست‌هاى يکسانى را در زمينه اصلاح و نوسازى سوسياليسم در پيش گرفته‌اند.


گو اينکه روابط کره شمالى با روسيه به گرمى روابط با شوروى پيشين نيست، ولى روسيه به‌دليل اهميت راهبردين اين کشور در خاور آسيا، روابط با آن را مهم به‌شمار مى‌آورد.

روابط با کشورهاى جهان سوم

در سال ۱۹۵۰ جمهورى دموکراتيک خلق کره، زير تأثير سياست همزيستى آشتى‌آميز خروشچف و نيز با شرکت در کنفرانس باندونگ در سال ۱۹۵۵ روال‌هاى ديپلماتيک خود را به‌تدريج به ‌سوى گسترش روابط با کشورهاى جهان سوم گرايش داد. پرزيدنت کيم ايل سونگ در چهارمين کنگره حزب کارگران کره در سپتامبر ۱۹۶۱ و در مجمع عالى خلق در اکتبر ۱۹۶۲ آمادگى پيونگ يانگ را براى گسترش روابط دوستانه و همکارى با کشورهاى مستقل آفريقايي، آسيايى و آمريکاى لاتين اعلام کرد. هم‌اکنون پيونگ يانگ در آسيا با کشورهاى ايران، سوريه، افغانستان، هند، پاکستان و مغولستان داراى روابط سياسى در سطح سفارت مى‌باشد. از کشورهاى عضو آسه آن با کشورهايى مانند تايلند، مالزي، اندونزى و سنگاپور رابطه دارد. بنا به اظهارات بلندپايگان پيونگ يانگ، اين کشور به بيش از ۳۰ کشور آفريقايى کمک‌هاى اقتصادى کرده تا آنان صنعت‌هاى خود را راه‌اندازى کنند. گفتنى است که رخنه‌گرى نظامى کره شمالى در آفريقا در دهه ۱۹۸۰ به اوج خود رسيد و اين کشور رايزنان و آموزشگران لشکرى خود را به کشورهاى ماداگاسکار، موزامبيک، آنگولا، بورکينافاسو، بنين، چاد، ليبي، زيمبابوه، سى‌شل، اوگاندا، ناميبيا، پوليساريو گسيل مى‌کرد. کره شمالى با کشورهاى مصر، الجزاير، نيجريه، بنين، گابن، مالي، زنگبار و ليبى داراى روابط سياسى در سطح سفارت مى‌باشد. از سال ۱۹۹۰ که پيونگ يانگ خود را در صحنه سياسى منزوى احساس کرد به‌ويژه پس از دگرگونى‌هاى اروپاى خاورى و برقرارى روابط سياسى ميان روسيه و کره جنوبي، اين کشور کوشيد که روابط خود را بيش از پيش با کشورهاى آسيايى گسترش دهد تا شايد با کمک‌هاى مالى و اقتصادى آنان، کسر درآمد خود را جبران کند.