اقتصاد کره شمالى بر پايه يک نظام سوسياليستى متمرکز با برنامه‌ريزى دولتى استوار بوده که سياست‌هاى دولت را پى‌گيرى و به اجرا در مى‌آورد. روى‌هم‌رفته سياست‌هاى اقتصادى دولت بر پايه خود - اتکايى و خود - بسى مى‌باشد، ولى نيازها و بايسته‌هاى جهان کنونى اقتصاد کشور را ناديده نگرفته و از آنها در راستاى توان‌دهى به اقتصاد کشور بهره مى‌گيرد.


کره شمالى کشورى کوچک با جمعيتى کم و زمين‌هاى کشاورزى محدود مى‌باشد. البته داراى منابع طبيعى زيرزمينى سرشارى مى‌باشد، و حدود شش درصد تنگستن جهان را دارد.


سرمايه‌گذارى‌ها دولتى بوده و بر بخش صنعت، به‌ويژه صنعت‌هاى سنگين تمرکز دارند، ولى از آغاز دهه ۱۹۷۰ در راه پيشبرد صنعت‌هاى سبک نيز گام برداشته است.


مهم‌ترين ويژگى اقتصاد کشور همانا مالکيت دولتى يا تعاونى مى‌باشد که بر پايه ايدئولوژى کمونيستى مالکيت دولت بر ابزار توليد استوار است.


مالکيت بخش خصوصى تنها شامل مالکيت خردهٔ فردى و يا حق داشتن باغچه‌هاى کوچک در کشاورزى مى‌شود.


کارخانجات دولتى از سوى کارشناسان فنى دولت، و کشتزارهاى دولتى و تعاونى از سوى مقام‌هاى دولتى - محلى اداره مى‌شوند.


کره شمالى از سال ۱۹۴۶ آغاز به ملى کردن صنعت کرده و نخست کارخانجات متعلق به ژاپنى‌ها را ملى اعلام کرده و دولت کنترل آنها را به‌دست گرفت. سپس از سال ۱۹۴۷ همه موسسه‌هاى توليدى خصوصى در چارچوب تعاونى سامان يافتند و تا سال ۱۹۵۸ همه مؤسسه‌هاى بزرگ صنعتى ملى شده و به کنترل دولت درآمدند.


در زمينه کشاورزى نيز از همان آغاز دولت به پيروى از ايدئولوژى کمونيستى به تقسيم زمين‌هاى کشاورزى پرداخت. البته برنامه سوسياليستى کشاورزى و تقسيم زمين‌ها زراعتى ميان کشاورزان دشوارى‌هايى را پديد آورد و در نتيجه دولت تصميم گرفت کشاورزان را به‌صورت گروه‌هاى پنج نفرى يا خانوارى تقسيم و سازماندهى کند. اين سازماندهى بعدها مبناى تشکيل تعاونى‌هاى کشاورزى شد و با توسعه اين برنامه زمين‌هاى کشاورزى در چارچوب تعاونى‌هاى کشاورزى سامان يافتند و البته در کنار آنها کشتزارهاى دولتى از امکانات بهترى برخوردار شدند. همه سامانه‌هاى ديگر مانند ترابري، ارتباطات، بانکدارى و نيرو نيز در اختيار کامل دولت مى‌باشد و فعاليت‌هاى بازرگانى در چارچوب سوسياليستى اداره مى‌شوند، از اين روى مى‌توان گفت که کره شمالى داراى يک نظام اقتصادى ديوان‌سالارانه است که در چارچوب برنامه‌ريزى دولتى به کار افتاده است. البته اين نظام در اجراى برنامه‌هاى خود در راستاى شکوفايى اقتصادى با دشوارى‌هاى گوناگونى روبرو بوده است.


دولت در راستاى از ميان برداشتن دشوارى‌ها از روش‌هاى تشويق و ترغيب سياسى و ايدئولوژيکى و ايجاد انگيزه‌هاى توده‌اى بهره مى‌گيرد که تا حدودى نيز موفقيت‌آميز بوده است. از اقدام‌هاى ديگر دولت در راستاى برخورد با دشوارى‌ها و کمبودهاى ديوان‌سالاري، به‌کارگيرى روش‌هاى معروف به چانگ سان‌ري در تعاونى‌هاى کشاورزى ونظام‌کارى تى‌اين در بخش مديريت صنايع مى‌باشد. روال چانگ سان‌ري (Chang Sanri) با هدف درهم آميختن کشتزارها در واحدهاى بزرگتر جهت افزايش توليد کشاورزى طرح‌ريزى شد و روال تى‌اين (Taean) به‌عنوان روش مديريتى براى چيرگى بر دشوارى‌هاى نظام کنترل و برنامه‌ريزى طرح‌ريزى شد. نظام تى‌اين از نيمه دوم دهه ۱۹۶۰ به‌ کار گرفته شد و بر مبناى آن، مديريت کارخانجات تا اندازه‌اى با تمرکززدايى روبرو شد.