کشته شدن يک کارشناس استراليائى در اواسط ماه مى ۱۹۹۴ باعث شد توجه به سوى شورش‌هاى تقريباً فراموش شده در لائوس معطوف گردد. دولت لائوس اعلام داشت اين کارشناس که متخصص آب‌شناسى بوده است به هنگام سفر توسط راهزنان در شمال استان وين‌تيان مورد حمله قرار گرفته و کشته شده است. اکثر ساکنين خارجى در وين‌تيان معتقدند که راهزنان در حقيقت شورشيان گروه قومى Hmong هستند که از هنگام به قدرت رسيدن کمونيست‌ها در سال ۱۹۷۵ تاکنون به‌طور پراکنده مقاومت کرده‌اند. از عواملى که اين نظر را تقويت مى‌کند اين است که آنها در زاويه مثلث کوهستانى بين استان‌هاى وين‌تيان، پارابانگ، لوآنگ و خوآنگ کمين کرده بودند و آنجا منطقه‌اى است ه شورشيان Hmong شديداً در آن منطقه فعاليت دارند.

از سال ۱۹۸۱ اين اولين بار بود که حمله‌ها به مرگ يک خارجى منجر مى‌شد. برخى مى‌گويند وقايعى اين چنين، هميشه اتفاق مى‌افتد و اگر يک خارجى کشته نمى‌شد دولت اين واقعه را اعلام نمى‌کرد. دولت لائوس در خصوص ادامه موجوديت شورشيان ساکت است. اوايل سال ۱۹۹۵ دولت لائوس محدوديت رفت و آمد را لغو کرد و اين اقدام به‌عنوان نشانه‌اى از تحت کنترل بودن فعاليت شورشيان تلقى گرديد. در اوايل سال ۱۹۷۵ در خنگ‌بين نيروهاى سلطنت‌طلب لائوس تحت جنگ را خواهند باخت وانگ‌پائو (Vang Pao) و ۳۰۰۰ نفر از نزديک‌ترين حاميان او با هواپيما به تايلند و سپس به آمريکا رفتند و پس از دو سال اقامت در مرتعى در مونتانا در ايالت کاليفرنيا که يکى از بزرگ‌ترين تراکم‌هاى پناهندگان Hmong در جهان را دارد، رفت پس از پيروزى نيروهاى پاتت لائو در سال ۱۹۷۵ و در دست گرفتن قدرت در لائوس روابط دو کشور لائوس و تايلند تيره شد و فعاليت جنبش مقاومت نيز با بدتر شدن روابط لائوس - تايلند مرتبط مى‌باشد و اوج آن ترسى بود که تايلند از حمله قريب‌الوقوع ويتنام داشت زيرا تصور مى‌شد با حمايت لائوس، کامبوج و حزب کمونيست تايلند که در شمال و شمال شرقى تايلند فعال بود اين حمله انجام شود. لذا با کمک آمريکا، دولت نظامى راست‌گراى وقت، شورشيان ضد دولتى لائوس را با سلاح و آموزش تدارک مى‌نمود و به آنها اجازه مى‌داد از طريق پايگاه‌هائى در تايلند به لائوس حمله کنند.

بعد از کودتاى اکتبر ۱۹۹۷ اين موضع دولت تايلند تغيير کرد ولى دريافت کمک توسط جنبش مقاومت لائوس از طريق عناصرى در دوران ارتش ادامه يافت و با تهاجم ويتنام به کامبوج در سال ۱۹۷۸ که لائوس نيز به آن کمک کرده و تدارکات محدودى براى کمک به نيروهاى ويتنامى فراهم کرده بود کمک‌هاى فوق‌الذکر نيز افزايش يافت. رهبرى لائوس همچون به بيش از ۵۰،۰۰۰ نيروى ويتنامى اجازه داده بود تا اواسط دهه ۱۹۸۰ در لائوس مستقر شوند که بيشتر آنها در طول مرز لائوس با چين، تايلند و کامبوج مستقر شده بودند.

چين نيز، در پاسخ به اين عمل پايگاهى در يون‌نان (Yunnan) براى شورشيان لائوسى که در استان‌هاى شمالى بوميا، نامتا و لوآنگ فعال بودند فراهم کرد و براساس يک گزارش، در اوايل دهه ۱۹۸۰ بيش از ۱۰۰۰ نفر نيروى جديد در آن پايگاه مشغول آموزش بودند.

آمريکا نيز به‌دنبال تهاجم ۱۹۷۸ ويتنام به کامبوج، به‌عنوان بخشى از تلاش آن کشور براى تشکيل ائتلاف بين‌المللى عليه ويتنام، به نيروهاى مقاومت لائوس کمک مى‌کرد. به‌عنوان نمونه، کاخ سفيد در دوران رايگان و مقامات گروه‌هاى حامى اسيران جنگى و مفقودالاثرها از جمله اتحاديه ملى خانواده‌ها، امکانات مالى را به سوى نيروهاى مقاومت لائوس منحرف کرده‌اند. براساس اين گزارش بيش از ۲۰۰،۰۰۰ دلار آمريکا جمع‌آورى شده بود که مبالغ عمده‌اى از آن به حسابى در کاليفرنيا واريز شد که اين حساب متعلق به يک گروه غير انتفاعى کوچک به‌نام مؤسسه اسيران جنگلى و مفقودالاثرها بود و اين پول از آنجا به حسابى در يک بانک آمريکائى در بانکوک براى جنگجويان لائوسى تسليحات و آموزش فراهم مى‌کرد. همان حساب بانکى همچنين انتقال بين‌المللى بيش از ۵۰۰،۰۰۰ دلار را بدون دليل دريافت کرده است.

ارزيابى مستقلى که توسط يک دانشگاه آمريکائى در سال ۱۹۸۳ انجام شد تعداد شورشيان را تقريباً ۹۰۰۰ نفر برآورد کرده است. در فوريه سال گذشته، رئيس ارتش تايلند ژنرال ويمول ادعا کرد که براساس اطلاعات نظامى دو دهه گذشته، قدرت شورشيان تقريباً ۱۲،۰۰۰ نفر است و برطبق اطلاعاتى که اعضاء جنبش مقاومت که اسير شده‌اند به‌دست آمده است فقط ۸۰۰ شورشى در مرزهاى تايلند - لائوس فعال هستند. در سال ۱۹۹۵، تصميم مقامات تايلندى براى اعلام جرم عليه ژنرال وانگ‌پائو جزو اقدامات برجسته‌اى است که باعث جلب توجه به مسئله شورشيان گرديد. ژنرال پائو رهبر شناخته شده جنبش مقاومت است که در آمريکا مى‌باشد و تحت اتهام وارده مبنى بر استفاده از خاک تايلند براى حمله به کشورهاى ديگر، اگر وارد تايلند شود دستگير خواهد شد. رئيس شوراى امنيت ملى تايلند اظهار نمود که اين سياست رسمى تايلند است که به هيچ طرفى اجازه ندهند از خاک تايلند به عراق پايگاهى براى فعاليت خصمانه عليه کشورهاى همسايه استفاده نمايند. اين اقدام تايلند پاسخى به اتهامات ديرينه لائوس بود که مدعى است شورشيان از گروه‌هائى در تايلند دريافت مى‌کنند و از خاک تايلند براى حمله به لائوس استفاده مى‌نمايند.

سازمان‌هاى بسيار زيادى مدعى هستند که نماينده جنبش مقاومت هستند از جمله نيروى آزاد دمکراتيک رستگارى ملى لائوس، جنبش آزادى‌بخش ملى لائوس، جبهه مستقل متحد لائوس که در اکتبر ۱۹۷۸ در فرانسه تأسيس و به‌عنوان سازمان فراگير جنبش مقاومت پذيرفته شد. اما مى‌توان گفت به‌دلايل زير، جنبش مقاومت در جبهه‌هاى مختلف با بحران‌هاى جدى مواجه مى‌باشد:

۱. تحولات مربوط به پايان دوران جنگ سرد.

۲. تلاش براى بستن ارودگاه‌ پناهندگانن لائوسى در تايلند که در گذشته تأمين‌کننده نيروى انسانى و پايگاه امنى براى اجراء عمليات بود.

۳. خستگى فزاينده کمک‌کنندگان پناهندگان هندوچين که بازگشت ۲۵،۰۰۰ نفر باقى‌مانده پناهندگان را ضرورى ساخته است.

۴. افزايش اقدامات نظامى دولت لائوس براى ريشه‌کن کردن جنبش مقاومت به‌طورى که به‌دنبال نبرد وسيعى در سال ۱۹۹۳ که در آن بيش از ۱۰۰ شورشى و تقريباً ۵۰ نيروى دولتى کشته شدند دو گردان سرباز عليه تقريباً ۵۰۰ شورشى در استان اگسينگ‌خوآنگ استفاده شد. مقامات دولتى مى‌گويند فقط در سال ۱۹۹۲ تقريباً ۲۰۰۰ نفر از شورشيان به دولت پيوسته‌اند و بقيه شورشيان نيز هيچ برنامه سياسى روشنى ندارند و اهميت نظامى آنها در حال کاهش مى‌باشد.

۵. اصلاحات بازار آزاد و تغييرات جامعه لائوس در حمايت از جنبش مقاومت اثر منفى داشته است و لائوسى‌هائى که مقيم خارج هستند ترديد دارند که از جنبش که به‌طور فزاينده آن را بى‌معنا مى‌بينند حمايت‌هاى مالى يا سياسى بکنند. اين روند به‌دنبال لغو تحريم تجارى عليه ويتنام و کاهش حمايت از مفقودالاثرها در غرب، تقويت شده است.

۶. به‌دنبال حوادث ماه مى ۱۹۹۲ در تايلند و توجه به منافع مهمى که از همکارى منطقه‌اى مى‌توان ناشى شود، انگيزه‌هاى حمايت از جنبش مقاومت لائوس از بين رفته است.