موقعيت جغرافيايى

اندونزي، بزرگترين مجمع‌الجزاير جهان است که در امتداد خط استوا و بين قطعه خشکى جنوب شرقى آسيا و استراليا قرار دارد. اين کشور در تلاقى دو اقيانوس هند و آرام واقع شده و به‌منزله پلى ميان دو قاره آسيا اقيانوسيه مى‌باشد. سواحل غربى و جنوبى اندونزى مشرف به اقيانوس هند است و سواحل شمالى آن روبروى تنگه مالاکا (strait of Malacca) و درياى چين جنوبى بوده و سواحل شمال شرقى اين کشور نيز رو به اقيانوس آرام دارد. اندونزى با دو کشور داراى مرز زمينى است. گينه جديد پاپو، (Papua New Guinea) هم‌مرز با استان ايريان جايا ، و مالزى (استان‌هاى صباح و ساراواک) هم‌مرز با استان کاليمانتان شرقى و غربى. همسايگان آبى اندونزى عبارتند از : سنگاپور (شمال غربي)، فليپين (شمال‌شرقي)برونئى دارالسلام (شمال) و استراليا (جنوب شرقي) . فاصله شرق تا غرب اندونزى حدود ۱۲۰/۵ کيلومتر و فاصله شمال تا جنوب آن نزديک به ۱۷۶۰ کيلومتر است و نزديک به چهار پنجم از مساحت مابين اين حدود را آب پوشانده است. مساحت خشکى‌هاى اندونزى حدود ۹/۱ ميليون کيلومتر مربع مى‌باشد (بنابر منابع اندونزيائى رقم دقيق مساحت خشکى‌ها، با احتساب تيمور شرقى ۱،۹۲۶،۵۸۸ کيلومتر مربع و بدون آن، ۱،۹۱۱،۷۱۴ کيلومتر مربع است). وسعت آب‌هاى اين کشور نيز، حدود ۴ برابر مساحت خشکى‌ها، يعنى ۹/۷ ميليون کيلومتر مربع مى باشد. بدين ترتيب ۸۱ در صد از کل مساحت اندونزى را آب پوشانده است.


آب‌هاى داخلى

چهار پنجم مساحت مجمع‌الجزاير اندونزى را آب‌هاى حائل ميان جزاير تشکيل مى‌دهد. بدين‌ترتيب حيات مردم اين سرزمين از ديرباز در پيوند با آب ‌و دريا بوده‌ و از همين رو است که وطن خود را آب ‌و خاک (Tanahair Kita) مى‌نامند. علاوه بر اين در تعدادى از جزاير اندونزى درياچه‌هاى زيبائى واقع شده است که مهمترين آنها عبارت است از: درياچه‌هاى توبا (Toba)، مانينجائو (Maninjau)، سينگکاراک (Singkarak) در سوماترا، درياچه‌هاى تمپه، (Tempe) تووتي، (Towuti) سيدنرنگ (Sidenreng)، پوزو (Poso)، ليمبوتو (Limboto)، توندانو (Tondano) و ماتانا (Matana) در سولاوسي، و درياچه‌هاى‌ پانينى (Paniai) و سنتانى (Sentani) در ايريان جايا‌.



يکى ار مسائل مهم اندونزى تعيين حريم دريائى است‌. دولت اندونزى در سال ۱۹۵۷‌، با انتشار اعلاميه‌اى ضمن استناد به ويژگى مجمع‌الجزايرى کشور‌، حاکميت بر آب‌هاى پيرامونى جزاير و بين آنها را از آن خود اعلام کرد‌. طبق اين قانون حريم دريائى اندونزى تا ۱۲ مايلى خط ساحلى است‌ و حدّ منطقه ويژه اقتصادي آن به ۲۰۰ مايل مى‌رسد‌. اين امر مورد تائيد کنوانسيون بين‌المللى حقوق دريا‌ها (با احتساب‌ حق ‌عبور‌ بين‌المللي) قرار گرفته است‌.

جزاير

مجمع‌الجزاير اندونزى داراى پنج جزيره بزرگ و نزديک به سى گروه متشکّل از جزاير کوچکتر مى‌باشد. تا چندى پيش تعداد کل جزاير اندونزى ۱۳۶۷۷ جزيره عنوان مى‌شد ولى مقامات اين کشور در سال ۱۹۹۴ اعلام کرده‌اند که براساس پژوهش‌هاى اقيانوس‌شناسي، رقم کل جزاير به ۱۷،۵۰۸ جزيره مى رسد. در هر حال، تنها حدود ۶۰۰۰ جزيره مسکونى است. پنج جزيره اصلى اندونزى عبارتنداز‌: سوماترا (۴۷۳،۶۰۶ کيلومتر مربع)، جاوه (۱۳۲،۱۰۷ کيلومترمربع، با احتساب جزيره مادورا در مجاورت آن)، کاليمانتان (۵۳۹،۴۶۰ کيلومتر مربع، شامل دو سوم جزيره بورنئو بخش شمالى اين جزيره دربرگيرندهٔ استان‌هاى صباح و ساراواک مالزى‌ وکشور برونئى دارالسلام ميباشد).


عوارض طبيعى

اندونزى داراى آب و هواى استوائى (حارّه‌اي) دريائى و نيز دو فصل خشک و بارانى‌، هر‌ يک به مدت چهار ماه مى‌باشد. فصل خشک از ماه ژوئن تا سپتامبر و فصل بارانى از ماه دسامبر تا مارس ادامه مى‌يابد. در دوره انتقالى بين دو فصل مزبور نيز‌، يعنى فاصله ماه‌هاى آوريل تا مه و نيز ماه‌هاى اکتبر تا نوامبر‌، هوا متغير مى‌باشد.


متوسط دما در مناطق کوهستانى ۲۳ درجه است. متوسط ميزان بارش سالانه ۷۰۶ ميلى‌متر و ميانگين نسبى رطوبت هوا بين ۶۰ تا ۹۰ درصد مى‌باشد. ميزان تغيير دما در طول سال محدود است (بين۲۰تا۳۰ درجه ‌سانتى‌گراد) و در فصل باران‌، بر ميزان رطوبت هوا افزوده مى‌شود. فصل باران موسم باران‌هاى تند و معمولاً کوتاه‌مدت، به همراه رعد‌وبرق‌هاى شديد است.



هم‌چنين يک‌بار گونه‌هاى مختلف و بعضاً نادر حيوانات مناطق حارّه، در جزاير مختلف و دريا‌هاى اندونزى يافت مى‌شود. خاک بيشتر مناطق اندونزى به‌دليل وجود باتلاق‌هاى فراوان، جلگه‌ها و دشت‌هاى ‌وسيع و نيز رسوبات آتشفشاني، براى کشاورزى مناسب است که در اين ميان جزاير جاوه و بالي، داراى حاصلخيزترين خاک‌ها هستند.