توسعه اقتصادى در اندونزى مستلزم گسترش بخش حمل و نقل و ارتباطات، براى تبادل مسافر، کالا، خدمات و اطلاعات در بخش‌هاى مختلف کشور بوده است. گسترش شبکه راه‌هاى زمينى در جزاير مختلف و نيز برقرارى خطوط دريائى و هوائى بين اين جزاير در کنار توسعه شبکه مخابراتى کشور، از جمله اهداف مهم دولت اندونزى است. براى مثال در بودجه سال ۹۵-۱۹۹۴ حدود ۳/۲ ميليارد دلار (معادل ۱/۱۹ درصد کل هزينه‌هاى توسعه) براى گسترش بخش حمل و نقل در نظر گرفته شده است.

جاده‌ها

شبکه راه‌هاى اندونزى نزديک به ۲۶۰،۰۰۰ کيلومتر مى‌باشد. در جزاير جاوه، سوماترا، مادورا و بالي، اين شبکه بسيار وسيع و پيشرفته مى‌باشد و در سال‌هاى اخير ساخت بزرگراه‌هاى بين شهرى افزايش زيادى پيدا کرده است. از سال ۹۳-۱۹۹۲ دولت اجازه داد که بخش خصوصى در ساخت شبکه راه‌هاى کشور مشارکت نمايد. با اين حال جزاير شرق اندونزى هنوز از نظر جاده‌سازي، نيازمند سرمايه‌گذارى بيشترى مى‌باشند.


حمل و نقل شهرى

در شهرهاى کوچک اندونزى جابجايى مسافران با استفاده از وسايل نقليه ساده، مثل سه‌چرخه حمل مسافر، موتور سه‌چرخ و نيز مينى‌بوس و اتوبوس‌هاى شهرى انجام مى‌پذيرد. در شهرهائى مثل جاکارتا (با ۱۰ ميليون نفر جمعيت) به‌دليل وسعت زياد شهر و مناطق حومه آن، جابجائى مسافران بيشتر از طريق اتوبوس و مينى‌بوس و علاوه بر آن تاکسى و موتور سه‌چرخ (معروف به باجاج - BAJAJ-) انجام مى‌پذيرد. با توجه به رشد روزافزون مسافرت‌هاى شهرى، شبکه اتوبوس‌رانى جاکارتا نيازمند توسعه بيشترى مى‌باشد تا از ميزان در انتظار ماندن مسافران و تراکم مسافر در وسايل نقليه عمومى کاسته گردد. مقررات خاص ترافيک در منطقه مرکزى جاکارتا اعمال مى‌گردد. بدين ترتيب که در ساعات پرتراکم صبح (۳۰/۶ تا ۱۰) اتومبيل‌هاى شخصى مجاز به ورود به اين محدوده نيستند مگر دست‌کم داراى ۳ سرنشين باشند. اخيراً دولت طرح ساخت مترو در جاکارتا را آغاز نموده و قرار است در مرحله اول آن، يک تونل ۳/۱۰ کيلومترى شمال جاکارتا را به مرکز اين شهر وصل کند. اين طرح حدود ۳/۱ ميليارد دلار هزينه در بر داشته و کنسرسيومى مرکب از شرکت‌هاى اندونزيائي، ژاپنى و اروپائى اجراء آن را بر عهده دارند. قرار است عمليات ساخت آن از سال ۱۹۹۷ شروع شود، و در صورت موفقيت‌آميز بودن، توسعه آن در جاکارتا و نيز اجراء طرح‌هاى مشابه در ديگر شهرهاى پرجمعيت مدّنظر قرار گيرد.


راه آهن

شبکه راه آهن اندونزى داراى ۶۵۰۰ کيلومتر خط آهن است که حدود ۵۰۰۰ کيلومتر آن در جاوه و بقيه آن عمدتاً در سوماترا مى‌باشد. شرکت راه‌آهن دولتى اندونزى به نام پرومکا (Perumka)، مسئوليت اداره خطوط آهن و جابه‌جائى مسافر و بار را بر عهده دارد. دولت از يک دهه قبل براى بهبود و ارتقاء وضعيت راه‌آهن برنامه‌هاى مختلفى را بر اجراء درآورد، مثل تأسيس شرکت اينکا (Inka) براى توليد قطعات و تجهيزات مورد نياز راه‌آهن، و نيز خريد لکوموتيوها و واگن‌هاى جديد و دو خطه کردن راه‌آهن در مسيرهاى پر تردّد. يکى از پروژه‌هاى جديد دولت، خط آهن متصل کننده جاکاتا به شهرهاى همسايه پايتخت (مثل بوگور، بکاسى و تنگرانگ) مى‌باشد که در سال ۲۰۰۲ به اتمام خواهد رسيد. اين طرح از جمله شامل ساخت ۹ کيلومتر خط ‌آهن روگذر در شهر جاکارتا است که در سال ۱۹۹۲ به اتمام رسيد. با افتتاح اين بخش از پروژه عبور قطار از جاکارتا، ديگر باعث ايجاد ترافيک نشده و از ميزان حوادث احتمالى کاسته است.


خطوط کشتيرانى و بنادر

استفاده از خطوط آبى براى اندونزى، چه به لحاظ جابجائى بار و مسافر بين جزاير مختلف و چه از نظر روابط تجارى با خارج اهميت بسيار زيادى دارد. براى مثال در زمينه حمل و نقل آبى داخلى، در سال ۹۳-۱۹۹۲ مجموعاً ۵۶ ميليون مسافر، ۱۹ ميليون تن بار و ۵ ميليون وسيله نقليه جابه‌جا شده است.



اندونزى داراى ۳۴۹ بندر است که ۱۲۷ بندر آن آماده پذيرش کشتى‌هاى اقيانوس پيما است. بزرگترين بندر اندونزى به نام تنجوگ‌پريوک در جاکارتا قرار دارد که ظرفيت تجارى آن معادل ۲/۱ ميليون واحد کانتينر ۲۰ پائى (TEU) و بيش از ۱ ميليون مسافر در سال است. بندر تنجونگ‌پراک در سورابايا، دومين بندر بزرگ اندونزى، با ظرفيت معادل ۵۰۰ هزار واحد کانتينر ۲۰ پائى (TEU) در سال مى‌باشد.


دولت اندونزى با جلب کمک‌هايى از بانک جهانى (WB) و بانک توسعه آسيا (ADB) و نيز ترغيب بخش خصوصى به سرمايه‌گذارى، در پى تجهيز و گسترش ظرفيت بنادر و خطوط کشتيرانى کشور مى‌باشد.


بسيارى از خطوط کشتيرانى بين‌المللى به بنادر اندونزى تردد مى‌کنند و شرکت کشتيرانى دولتى اندونزى، به نام پلنى (Pelni)، در کنار ديگر خطوط دريائى و نيز، کشتى‌هاى سنّتى متعلق به اشخاص، به کار حمل و نقل بار و مسافر بين جزاير مختلف اندونزى اشتغال دارد.