سال‌هاى ۹۳-۱۹۹۲ سرنوشت‌سازترين سال‌هاى رژيم کاسترو مى‌باشد. قدرت خريد کوبا (نه صادرات) که در سال ۱۹۸۹ يعنى اوج شکوفايى اقتصادى حدود ۱۳۹/۸ ميليارد دلار بود در سال ۱۹۹۲ به ۲۰۰/۲ ميليارد دلار يعنى تقريباً يک چهارم کاهش يافت. هر چند مقامات بانکى و تجارت خارجى کوبا سخت‌ترين سال را ۱۹۹۲ (۱۳۷۱) مى‌دانند؛ اما قرائنى در دست است که سال ۱۹۹۳ (۱۳۷۲) بحران ناشى از سقوط اردوگاه سوسياليسم بازتاب شديدترى بر سرنوشت کوبا داشت. هرچند بنابه دلايلى مقامات اين کشور از بازگو کردن تمام جوانب منفى اجتناب دارند. (لومپارت - رئيس بانک ملى - مرکزى - کوبا در سفرش به ايران - شهريور ۱۳۷۱ - درآمد ارزى کوبا براى سال ۱۹۹۳ را حدود سه ميليارد تخمين زده بود که عملاً حدود يک سوم کاهش داشت.) از طرف ديگر وضعيت و روابط ترجيحى پيشين نه تنها از بين رفته و کليه معاملات بر اساس قيمت‌هاى بين‌المللى صورت مى‌گيرد بلکه آمريکا نيز مى‌کوشد تا بازارهاى سنتى کوبا از جمله روسيه و جمهورى‌هاى آن و همچنين اروپاى‌شرقى سابق و اروپاى‌غربى روابط اقتصادى خود را با کوبا مشروط به انجام تحولات نمايند که از آن جمله برگزارى انتخابات آزاد با نظارت سازمان ملل متحد، اجازه تشکيل احزاب، رعايت حقوق بشر و اتخاذ اقتصاد آزاد مى‌باشد. اکنون نگاهى به تلاش کوبا در شکل‌دهى جديد روابط اقتصاديش با کشورهاى ديگر به ويژه به صنعت نيشکر مى‌اندازيم که حدود ۵۲ درصد کل درآمد خارجى کوبا را در برمى‌گيرد.