برمه کشورى باستانى است، نخستى سکنهٔ اين سرزمين در سال‌هاى اوليهٔ مسيحيت در برمه اقامت گزيدند، اعقاب (برمه‌اي)هاى فعلى در قرن‌هاى يازدهم تا قرن سيزدهم ميلادي، پادشاهى پاگان - Pagan را بنيانگذارى کردند. مهم‌ترين آثار و نشانه‌هاى اوليهٔ تمدن و فرهنگ در اين سرزمين مربوط به همان دوران مى‌باشد.


برمه‌ايها در اين دوران از نظر کشاورزي، سيستم‌هاى آبياري، و معمارى بسيار پيشرفته بودند. هنوز هم ويرانه‌هاى زيادى از معابد بودائى پادشاهان پاگان، در گوشه و کنار اين سرزمين ديده مى‌شود که بعضى از آنها نظر معبد آناندا پاگودا - Ananda Pagoda از شاهکارهاى معمارى جهان محسوب مى‌شود.


اجداد پاگان معتقد بودند، عصر طلائى برمه را پى‌ريزى نموده‌اند و در اين دوران بود که فرهنگ هندى به اين سرزمين نفوذ پيدا کرد و اتحاد آنها شکل محکم‌ترى به‌خود گرفت، حملهٔ مغول در اواخر قرن سيزدهم؛ به کشور برمه سبب از بين رفتن فرهنگ هندى در اين منطقه گرديد و اين کشور تا قرن شانزدهم؛ زير سلطه حکام مغول و حکومت‌هاى محلى قرار گرفت.


از قرن شانزدهم، سلسله تونگو - Toungoo، قدرت را در کشور به‌دست گرفت و (برمه‌اي)ها اتحاد خود را باز يافتند، ولى ستيزه‌جوئى و جنگ‌آورى اين سلسله با همسايگان و فشار دستگاه حاکم بر مردم کم‌کم موجب از بين رفتن، اين اتحاد و يگانگى گرديد. با پايان قرن هجدهم؛ سومين و آخرين سلسله پادشاهى کونبانگ - Konbaung، آغاز گرديد، (برمه‌اي)ها مجدداً متحد گرديدند، کشور واحدى را با مرزهاى آن مشخص ساخته و قلمرو خود را گسترش دادند. اين ايام که مقارن بوده، با جنگ و سلطه انگلستان بر کشور هند که از سال‌ها ۱۸۲۴ تا ۱۸۸۵ ادامه داشت، دامنه اين جنگ‌ها کشور برمه را نيز دربر مى‌گرفت. به‌طور کلى سبب نابودى رژيم امپراطوري، و شکست کامل برمه در اين نبرد باشد. تا پايان جنگ دوم جهاني، کشور برمه به‌عنوان قسمتى از شبه قاره هند جزو مستعمرات انگلستان قرا رگرفت.