تاريخ آغاز روابط سياسى ايران و آرژانتين به اوايل قرن بيستم برمى‌گردد. بدينصورت که اولين گام در برپايى روابط فيمابين دو کشور با امضاء يک عهدنامه مودت و تجارت در ۲۷ ژوئيه ۱۹۰۲ برداشته شد که در آن طرفين تمايل خويش را به برقرارى روابط سياسى تجارى بر مبناى صلح و دوستى و احترام متقابل ابراز داشته و با معادله آن در ۱۴ اوت ۱۹۰۵ در بورکسل، روابط سياسى خود را رسماً برقرار کردند.


متعاقباً در آگوست ۱۹۳۵ سفارت ايران در بوئنوس ايرس در سطح وزير مختار افتتاح شد. اما با توجه به مشکلات مالى پس از دو سال تعطيل گرديد تا اينکه سرانجام بيست سال بعد در ۱۹۵۵ مجدداً گشايش و در سال ۱۹۵۷ به درجه سفار کبرى ارتقاء يافت. مهمترين توافق دو کشور در طى اين سال‌ها امضاء يک قرارداد فرهنگى بتوسط وزراى خارجه دو کشور بود که در جريان مسافرت شاه سابق به آرژانتين در سال ۱۹۶۵ انجام پذيرفت.


روابط دو کشور بعد از انقلاب اسلامى در سطح عادى خود ادامه يافت و در زمينه بازرگانى مبادلاتى صورت گرفت. بطوريکه با گسترش مناسبات سياسى و اقتصادى بين دو کشور در آوريل ۱۹۸۳ آقاى عزيرى قائم مقام وقت وزارت خارجه کشورمان در رأس هيئتى جهت شرکت در اجلاس وزارى خارج گروه ۷۷ به اين کشور سفر نمود.


با پايان يافتن سلطه نظاميان بر آرژانتين و انتخاب رائول آلفونسين در ۱۹۸۳، نماينده دائمى جمهورى اسلامى ايران در سازمان ملل متحد و کاردار جمهورى اسلامى ايران در بوئنوس آيرس به نيابت از جانب رياست جمهورى اسلامى ايران در مراسم تحليف آلفونسين شرکت نمودند.