آرژانتين عضو کليه سازمان‌هاى بين‌المللى بوده و از همان ابتداء همواره سعى داشته است. تا در اين سازمان‌هاى ويژه سازمان ملل متحد و سازمان کشورهاى آمريکايى نقش موثرى را ايفا نمايد. مشارکت اين کشور در کنار نيروهاى پاسدار صلح سازمان ملل در قبرس و آنگولا تا قبل از بروز تحولات اخير بين‌المللى و تغيير نظامى دوقطبى از مصاديق بارز اين امر مى‌باشد.



بعد از تغيير نظام نيز اين مشارکت با شدت و قوت بيشترى در مناطق بحرانى جهان چون، خليج فارس، يوگسلاوى سابق، سومالى و غيره ادامه يافته که شدت و قوت بيشتر آن نيز ناشى از همان تغييرات و چرخش‌ها در مبانى سياست خارجى اين کشور براى جلب حمايت کشورهاى قدرتمند از طريق کسب وجه بين‌المللى در سال‌هاى اخير بوده است.


از سوى ديگر گرچه که تا قبل از بقدرت رسيدن منم اين کشور بطور رسمى عضو هيچيک از سازمان‌ها نظامى بين‌المللى نبوده و همکارى آن مثلاً با کشورهايى چون آمريکا، انگلستان و آفريقاى جنوبى براى حفظ امنيت در جنوب آتلانتيک و يا برزيل و اروگوئه براى حفاظت از سواحل خود بطور غيررسمى و خارج از چهارچوب هرگونه پيمان نظامى صورت مى‌پذيرفت، لکن از اين زمان ببعد (على‌الخصوص بعد از شرکت آن در جنگ خليج فارس) علائم جديدى دال بر تمايل اين کشور براى عضويت رسمى در پيمان‌هاى نظامى چون ناتو و يا حتى تشکيل يک پيمان نظامى در منطقه آمريکاى لاتين به بهانه حفظ و حراست از دمکراسى‌هاى منطقه ظاهر شده است. جديدترين عضويت آرژانتين در سازمان‌هاى بين‌المللي، عضويت اين کشور در تاريخ ۱۲ دسامبر ۹۲ ( بعنوان اولين کشور آمريکاى لاتين) در گروه کشورهاى موسوم به گروه استراليا مى‌باشد که بدنبال تسليم تقاضاى عضويت از جانب آرژانتين در ژوئن ۱۹۹۲ و تصويب کنگره ملى اين کشور صورت پذيرفت. (اين گروه در سال ۱۹۸۴ با شرکت ۲۲ کشور و متعاقب کاربرد گسترده سلاح‌هاى شيميايى در جنگ ايران و عراق با هدف ممانعت از توليد و صدور سلاح‌هاى غيرمتعارف هسته‌اي، شيميايى و بيولوژيکى تأسيس گشته است.) لازم بذکر است در چند دوره مختلف، رياست مجمع عمومى سازمان ملل (۱۹۸۸)، سازمان کشورهاى آمريکايى و نيز عضويت غيردائمى شوراى امنيت سازمان ملل را بعهده داشته است.