بحث علمى و کارشناسى آن درخور آسيب‌شناسان زبان است و اصولاً آسيب‌شناسى زبان شامل مطالعه علل و انگيزه‌هاى اختلالات و شيوه‌هاى درمان تکلم يا گفتار است. بخش اصلى کار آسيب‌شناسى زبان در حيطه اختلالات زبان شفاهى و يا مشکل شنودى آن است. ولى در کل اين قسمت از دانش بشرى داراى بحثى وسيع و پردامنه است که از جهات گوناگون به علوم مختلف مربوط مى‌شود مثل زبان‌شناسي، روانشناسي، پزشکي، و حتى روان‌پزشکي.
اصولاً اگر کسى بخواهد در زمينه اشکالات زبان کار و تلاش کند تنها با تخصص معينى چون پزشکى نمى‌تواند در آن وارد شود. زيرا همانگونه که خواهيم ديد اختلال را علل و انگيزه‌هاى گوناگونى است و تخصص‌هاى گوناگون بايد در اين جنبه نفوذ کنند.