فرد، خود را داراى ارزش ذاتى مى‌داند. او مى‌داند که يک انسان است، لذا ارزشمند است. مى‌داند که خداوند او را برتر از تمامى موجودات آفريده و آسمان‌ها و زمين را مسخر او ساخته است. مى‌داند وجودش براى انسان‌هاى ديگر ارزشمند است و مى‌تواند تا بى‌نهايت رشد پيدا کند. چنين فردى داراى کرامت و عزت نفس است.
فردى که داراى احساس کفايت است خود را توانا مى‌داند و احساس مى‌کند که مى‌تواند از عهده‌ى بسيارى از وظايفى که برعهده‌اش گذاشته مى‌شود برآيد.
عزت نفس را نبايد با خود بزرگ‌بينى يکى دانست. کسى که دچار خود بزرگ‌بينى است، خويشتن را بيشتر از آن چه هست ارزيابى مى‌کند و اغلب اوقات خود بزرگ‌بينى واکنشى است در مقابل احساس حقارت عميق دروني