روش سخنرانى در نظام‌هاى آموزشي، سابقه‌اى طولانى دارد. ارائه مفاهيم به‌طور شفاهى از طرف معلم و يادگيرى آنها از طريق گوش‌کردن و يادداشت برداشتن از طرف شاگرد، اساس کار اين روش را تشکيل مى‌دهد. در اين روش، يک نوع انتقال يادگيرى و رابطهٔ ذهنى بين معلم و شاگرد ايجاد مى‌شود. از خصوصيات اين روش، فعال و متکلم‌وحده بودن معلم و پذيرنده و غيرفعال بودن شاگرد است. در فرايند تدريس، تمام عوامل تحت‌کنترل معلم است. او مى‌تواند به هر ترتيبى که خود مى‌پسندد درباره موضوع موردنظر سخن بگويد و هر وقت لازم بداند آن را پايان دهد. انتقال پيام يک جريان فکرى يک‌طرفه از طرف معلم به شاگردان است.