در گذشته، ظاهر شخصى صرفاً با درنظر گرفتن سر و وضع و نحوهٔ لباس پوشيدن شخص فرستنده پيام مورد توجه قرار مى‌گرفت ولى امروزه تحت همين عنوان گرايش‌ها، طرز فکر و رفتارهاى فرستنده پيام نيز موردنظر قرار مى‌گيرد. علت اين امر نيز اين است که ذهنيات فرستنده پيام بر ظواهر او که همان رفتارها و نحوه لباس پوشيدن او است تأثير مى‌گذارد.
واقعيت اين است که از لحظه‌اى که گيرنده پيام از وجود فيزيکى فرستنده پيام مطلع مى‌شود، اين‌گونه ظواهر شروع به انتقال معنى خواهند نمود. روانشناسان عقيده دارند که فرستندهٔ پيام قادر است به‌وسيله ظاهر خود بيش از آنچه که به‌زبان مى‌آورد به گيرندگان پيام منتقل نمايد. عقل سليم نيز به‌ما حکم مى‌کند که فرستندهٔ پيام با ظاهر شخصى خود در حال انتقال شخصيت خود به گيرندگان است.
بنابراين هرچه درجهٔ پذيرش گيرندگان پيام نسبت به فرستنده پيام بيشتر باشد، در کار برقرارى ارتباط موفق‌تر خواهد بود. وقتى که شما در حضور عده‌اى براى صحبت کردن قرار مى‌گيريد، شما مى‌توانيد گيرندگان پيام را در پذيرش خودتان با رفتار و نوع لباس پوشيدن خود به‌طريقى که ارزش‌ها و ضوابط گروهى حکم مى‌کند، کمک نمائيد. اين واقعيتى است که گيرندگان پيام هميشه آن دسته از فرستندگان پيام را که به‌موقعيت و شرايط حاضر به‌عنوان امر مهمى توجه مى‌کنند، دوست دارند.
گفتيم که گرايش و طرز فکر فرستنده پيام نيز به‌عنوان قسمتى از ظاهر شخصى او به‌حساب مى‌آيد. در اين رابطه چون حالات درونى بر ظاهر فيزيکى شخص اثر مى‌گذارد، ما مى‌توانيم به‌وسيله حالات چهره و حرکات مختلف بدن خود، ناراحتي، عدم اطمينان، اعتماد، دلواپسى و نظاير اينها را به گيرندگان پيام منتقل نمائيم. بدون شک ما مايل هستيم به گيرندگان پيام خود اين ايده را منتقل کنيم که چيز ارزشمندى را براى انتقال داريم، مى‌خواهيم آن را منتقل کنيم، آمادهٔ ارائهٔ آن هستيم و به گروه گيرندهٔ پيام به چشم اشخاصى آماده و قادر به گرفتن پيام نگاه مى‌کنيم.
بنابراين چنانچه رفتار ما بيانگر عدم اطمينان در هر يک از نکات يادشده باشد، متقابلاً گيرندگان پيام نيز احساس عدم اطمينان خواهند کرد. پس چه خوب است که رفتار ما حاکى از اعتماد به‌نفس ولى خالى از خودبينى و تکبّر بى‌جا باشد.