هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی دو سال دیگر برگزار می‌شود

به گزارش ایلنا، نشست مروری بر دوسالانه‌های مجسمه‌سازی با حضور نگار نادری‌پور(رییس انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز ایران)، حمید شانس (مجسمه‌ساز و مدرس دانشگاه) و کورش گلناری(دبیر هفتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران)  سه‌شنبه ۱۱ مهرماه در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد.

نگار نادری‌پور ابتدای این نشست گفت: بی‌ینال‌ها(دوسالانه‌ها) معتبرترین رویدادهای هنری هستند و کارشان گسترش هنر است و نمی‌توان الگوی مشخصی برای آنها تعیین کرد چون بی‌ینال‌ها با توجه به مقتضیات جامعه و زمانه خود بر حوزه‌های مختلفی تمرکز دارند. بی‌ینال‌های معاصر با توجه به فضایی که در آن قرار گرفتند، تکثرگرا هستند و فضای گفتمانی نقش عمده‌ای در آن‌ها ایفا می‌کند. بی‌ینال‌ها شاید عملا وارد مقوله بازار هنری نشوند اما در بازار هنر نقش تعدیل‌گر و کنترل کننده دارند و از یک سویه شدن سلیقه در هنر حکایت دارد و از این حیث نقش مهمی دارد.

او به بیان مشخصه‌های هشت دوره بی‌ینال تهران در قبل از انقلاب اسلامی و دوسالانه‌های اول تا پنجم مجسمه‌سازی پرداخت و گفت: بی‌ینال‌ها از هم جدا نیستند و اگرچه هفت دوره دوسالانه مجسمه‌سازی تاریخچه کوتاهی است اما در تداوم و هماهنگی ممکن است به نتیجه بهتری برسند.

رییس انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز ایران ادامه داد: شرایط مجسمه و مجسمه‌سازان در چند سال اخیر بسیار تغییر کرده و برخوردی که تا قبل از این با بی‌ینال می‌شد، می‌بایست تغییر کند. بنابراین بی‌ینال می‌تواند به آن بخش مستقل و تجربه گرا از مجسمه معطوف شود که در شهر و گالری‌ها کمتر جایی برای نمایش و ارائه دارد.

نادری‌پور ادامه داد: هفتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران حرکت رو به جلویی بود و برای هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران جلسات شورای برنامه‌ریزی آغاز شده تا با نقد و بررسی دوسالانه هفتم برای دوره آینده برنامه‌ریزی شود و قطعا هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی دو سال دیگر برگزار خواهد شد.

حمید شانس نیز گفت: بی‌ینال‌ها را نمی‌توان جدا از زمینه و متن آنها بررسی کرد و بی‌ینال‌ها در بستر عمومی مجسمه‌سازی ایران رخ می‌دهد و هرگونه بررسی آنها در این چارچوب معنا پیدا می‌کند. اگر به زمینه و بستر توجه کنیم، در حدود یکصد سال اخیر که از جریان مجسمه سازی معاصر ایران می‌گذرد هیچ  کار تحقیقی و نوشتاری مدونی وجود ندارد. منابع نوشتاری هم که به رویدادهای خاص یا وجوه‌ی از مجسمه‌سازی ایران مانند بی‌ینال‌ها پرداختند، محدود است و تمامی حوزه‌های موردنیاز را دربر نمی‌گیرند.

او ادامه داد: اگر بی‌ینال‌ها را در چارچوب چهار دهه اخیر بررسی کنیم می‌توان گفت شاخصه اصلی مجسمه‌سازی معاصر ایران رشد کمی، تغییرات کیفی بارز در میان گره‌های هنوز باز نشده، چالش‌های پیش رو و کاستی‌های فرارو است.  این‌ها ویژگی‌های دوگانه‌ای هستند که ناشی از رشد هر جریان نوپا در جامعه معاصر است.

شانس در ادامه به دوره‌های مجسمه‌سازی ایران در چهار دهه اخیر پرداخت و مشخصه‌های دوره‌های نخست تا پنجم دوسالانه را با توجه به بسترها و زمینه‌های اجتماعی و فرهنگی بیان کرد.

کورش گلناری در ادامه این نشست نیز به مشخصه‌های ششمین دوسالانه مجسمه سازی پرداخت و گفت: ششمین دوسالانه مجسمه سازی تهران در شرایط اجتماعی خاصی برنامه‌ریزی و در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد که البته کیفیت برنامه‌ریزی آن چندان در سطح یک بینال ملی نبود.

او در ادامه با تاکید بر ضرورت یک سیستم و برنامه منظم برای دوسالانه‌ها گفت: یکی از ضعف‌های اصلی نبود یک سیستم و برنامه مشخص برای دوسالانه‌هاست و در برگزاری دوسالانه‌ها مسائل بنیانی وجود دارد. بنابراین تدوین یک برنامه منظم و دبیرخانه دائمی برای دوسالانه لازم است. تقویم زمانی معین، مکان مناسب برای دوسالانه، ایجاد زمینه رشد تئوریک مفوض در دوسالانه، تغییر روش برگزارکنندگان در کیفیت بخشی هرچه بیشتر از مواردی است که در چشم انداز دوسالانه‌ها ضرورت دارد مورد توجه قرار گیرد.

گلناری افزود: به کار برگزارکنندگان هفتمین دوسالانه مجسمه سازی نیز انتقاد هست، اما دراین دوره اتفاق‌های مهمی افتاد برای برنامه‌ریزی و انتخاب تم جلسات متعددی برگزار شد و تم برای نخستین‌بار براساس آرای یک اندیشمند ایرانی مباحث نظری را مورد توجه قرار داد و همچنین در این دوسالانه فضای تعاملی برای مخاطبان با دوسالانه و آثار آن فراهم شد و از حد و مرز ارتباط بصری فراتر رفت.