اِبْن‌ِ شَبّاط، ابوعبدالله محمد بن علی بن محمد (618 -681ق/ 1221-1282م)، ادیب، شاعر، مورخ و فقیه مالکی. خاستگاه خاندان وی تَوْزَر از شهرهای تونس بود. پدرش از توزر به قسنطینه رفت و ابن شباط در آنجا به دنیا آمد (نیفر، 1/65). برخی زادگاه او را توزر دانسته‌اند ( بستانی، 3/249؛ زرکلی، 6/283). وی 4 ساله بود که به همراه خانواده‌اش به توزر بازگشت و در آنجا به تحصیل علم پرداخت و پس از طی مدارج علمی در زمرهٔ مشاهیر عصر خود در آمد (نیفر، همانجا؛ مخلوف، 191) و منصب قضا را در آنجا برعهده گرفت (کحاله، 11/57؛ زرکلی، همانجا). مدتی نیز در تونس به امر تدریس اشتغال داشت. از جملهٔ شاگردان او محمد بن حیان شابطی را می‌توان نام برد (زرکلی، مخلوف، همانجاها). وی سرانجام در توزر درگذشت ( بستانی، 3/249). از وی کتابی با نام صلهٔ السمط وسمهٔ المرط، در 4 جزء به جا مانده که شرحی است ادبی و تاریخی بر قصیدهٔ لامیهٔ ابومحمد شقراطسی در سیره و زهد (ابن خیر، 419). چاپ انتقادی این کتاب به کوشش احمد مختار عبادی در مادرید (1971م) انجام شده است. زرکلی (همانجا) دو کتاب سمط اللا¸ل، در تاریخ و العزهٔ اللائحهٔ را به او نسبت داده است.