انرژى از نظر معنا به نيروى بسيار کارآمد، با ظرفيت انجام کارهاى مفيد اطلاق مى‌شود. گويول (Guyol) انرژى را آن چيزى مى‌داند که اثرات و تغييرات مطلوبى در کنش ميان انسان و محيط مى‌گذارد و تغيير شکل و حالت اجسام را به‌صورت مفيد ميسر مى‌سازد(1) ..
|
1 . Nathaniel B. Guyol Energy in the perspective of Geography Englewood chliffs N.J. Prentice Hall 1971.p.IX |
منشأ اوليه همه انواع انرژى‌هاى فسيلى خورشيد است برخورد اشعه خورشيد به زمين موجب فتوسنتز گياهان مى‌شود. اين انرژى در گياه ذخيره مى‌گردد و با از بين رفتن گياه، مدفون مى‌شود.
انرژى‌هاى کوچک دفن‌شده در ميان لايه‌هاى رسوبات به‌طور تدريجى و در طول اعصار زمين‌شناسى تحت تأثير حرارت و فشار مضاعف به انرژى فسيلى در اشکال زغال سنگ نفت و گاز طبيعى تبديل مى‌گردد. حتى انرژى‌هاى جايگزين و تجديد شونده نيز به گونه‌اى با وجود اين ستاره پيوند خورده‌اند.
در هر صورت انرژى از هر نوع و با هر منشائى که باشد به منزلهٔ مهمترين داده در جهت عملکرد مناسب صنعت، کارکرد اقتصاد فضا و فرآيند توسعه اقتصادى تلقى مى‌شود. در حقيقت کنترل منابع انرژى و مصرف سرانهٔ آن به‌عنوان معتبرترين شاخص طبقه‌بندى کشورها از نظر درجهٔ توسعه اقتصادى آنها به حساب مى‌آيند.
از سوى ديگر، توسعهٔ اقتصادى بايد در چارچوب سياست توسعهٔ پايدار (Sustainable Development) هدايت شود. بدين ترتيب استفادهٔ بهينه از منابع انرژي، حفاظت از آن، ملاحظات اقتصادى و پرهيز از آلودگى‌هاى زيست‌محيطى بايد در صدر سياست برنامه‌ريزى انرژى منظور شود.