در شمارگان هفتم از مجموعهی حاضر، روشهای تحقیق در هنر دینی معرفی و تشریح گردیده که عبارتاند از: مطالعات صوری تاریخی و تطبیقی میراث تمدنهای پیشین؛ مطالعات معنوی و عرفانی و اشراقی میراث گذشتگان؛ و روش مطالعهی تأویلی و کوشش برای احیای هنر اسلام. گفتنی است نگارنده، فراگیرترین نحوهی مطالعهی هنر اسلامی را براساس روش تاریخی و تطبیقی میداند و مغایرت و تباین نظریات نویسندگان غربی را درخصوص هنر دینی و اسلامی ناشی از عدم مواجههی این نویسندگان با نگاهی واحد به هنر دینی اسلام و ایران و یکسان نبودن رویکرد آنها به هنر دینی اسلامی، ارزیابی میکند. وی همچنین، ضمن بیان دیدگاه نویسندگان برجستهی ملل مختلف (اعم از فیلسوفان و عرفا) در باب هنر، به تحلیل این نظریات پرداخته است. در بخشی از کتاب میخوانیم: 'اما چرا تا کنون هنر اسلامی چونان عصر حاضر تلقی نمیشود و از نظر جامعهشناسان پوزیتیویست و فیلسوفان هگلی مذهب، تعلق به گذشته دارد و در عمل نیز مشاهده میکنیم از هنر و هنرمندی که به شیوهی قدما به تجزیهی هنر و ابداع آثار هنری میپردازد به عنوان هنرمند و نگارگر سنتی و سنتگرا که تعلق به گذشتهی ایران دارد و قدیمی است و کهنه، چونان عتیقههای توریستی و یادمانهای عصر کهن تعبیر میشود'.