آفتاب
جمعه ۳۱ فروردین ۱۴۰۳ ۱۶:۲۰

قلندرانه


سُخن کِلک هم سخنی است از آن دست سخنان کـه دیگـران آورده اند و رانده اند؛ این هم سخنی است نیمه بریده که عمر بـه پایان می رساند و به پایان نمی رسد. حدیثی است دیگر از زبـان کِلکی دیگر، این حدیث از سر دردیسـت کـه مـا مـی گـوییم؛ اگرچه مـا را از درد عشـب بـا کـس حـدیث نیسـت و حـاجتی نیست که بر زبان آید؛ گریز و گزیری هم نیست جز آنکـه در بیان آید و از کلکِ سیمین تراود و زاید. کلکِ سیمین هم ناشری است چـون دیگـران، دیـر آمـده اســت بــا کولــه بــاری از ســخنان نیمــه بریــده، از همــه چیــز و از همه جا، تا همیشه ... کلکِ سیمین ، جامۀ خـدمت بـر تـن کـرده بـرای نشـر آثـار فخیم و انتشار اندیشه های عظیم، تا چه قبول اُفتـد و چـه در که گفته،نظر آید اند: «اینم قبول بس که بمیرم بر آستان تا نسبتم کنند که خدمتگزار اوست . اسداله معظمی گودرزی پائیز 97

  یکی از شعرهای زیبا را در اختیارتون قرار می دهیم :
همزاد پری
تــا مــن مجنــون شــده آس و پــاس            کُهنــه دهــاتی شــد  بــی کلاس
یـــــار دبســـــتانی چشـــــم تـــــوام         خــوار و زمــین  خــورد  خشــم تــوام
ای لـــب تـــو آیـــت ســـرخ خـــدا              ای نگهـــت ســـاکن غـــار حـــرا
چشــم تــو پییغبــری آغــاز کــرده ای              معجــزه در معجــزه اعجــاز کــرد
زلـــف در آینـــه رهـــا کـــرده ای                    با دل مـن وه کـه چـه هـا  کـرده ای
آه کــــه همــــزادِ پریهــــا تــــویی               بـــانی ایـــن در بـــه دریهـــا تـــویی
هر دو لبـت تـوت هـرات اسـت و بـس              جرعــه ای از آب حیــات اســت و بــس
حضــرت چشــمان تــو حــافظ شــکن            خــــانقهی پــــر ز شــــراب کهــــن
تـــا نگهـــت ســـور  انگـــور شـــد               طعـــم لبـــان تـــو ز مـــن دور شـــد
خــوار و زمــین  گیــر تــوام بــی مــرام          کشـــتۀ شمشـــیر تـــوام بـــی مـــرام
کــــاش بیــــایی و خــــرابم کنــــی             مســت ز یــک جرعــۀ نــابم کنــی
نشــــئه یــــک جرعــــۀ روحــــانیم             کــــــا ش بیــــــایی و بســــــوزانیم
بـــاز بیـــا شـــعله بـــه جـــانم بـــزن          زخـــم  تـــرین زخـــم زبـــانم بـــزن
بـــاز برنجـــان و ز خـــود دور کـــن               شـــعله و خاکســـتر منصـــور کـــن
بـــاز بســـوزان و مـــرا خـــوار کـــن             خــالی از ایــن نکبــت و تکــرار کــن
میکــــده مــــرز کســــالت مــــنم               از گـــل روی تـــو خجالـــت مـــنم
کــــاش بیــــایی و مهــــارم کنــــی             راهـــــی خمیـــــاز  دارم کنـــــی
چشــم تــو نــامردترین ملجــم اســت            در پــس شمشــیر و ســیاهی گــم اســت
                                                                                                                                                                                     

#شعر | #شعر فارسی | #قلندرانه |

نظر شما چیست؟

نظر خود را بیان نمایید


لیست نظرات

وبگردی

مطالب مرتبط