ابتدا طرح موضوع ار روى کاغذ مى‌انداختند؛ سپس با کارد يا مقراض آن را با دقت و تردستى کامل بريده و جدا مى‌کردند. اما کاغذبران استادتر، بدون پيش طرح کار مى‌کردند و تنها با نگريستن به سرمشق و نمونه، مثلاً خط يک استاد خوشنويس آن‌را مى‌بريدند و يا از روى ذهن و خيال کار مى‌کردند.
بريده‌ها يا ساده‌اند يا مرکب. قطعات بريدهٔ ساده، تنها از يک گونه کاغذ سفيد يا رنگين بطور يک تکه ساخته مى‌شد و بر زمينه‌اى به رنگ ديگر چسبانيده مى‌شد.
در قطعات مرکب، بخش‌هاى گوناگون موضوع بطور جداگانه از کاغذهاى رنگين گوناگون بريده مى‌شد و بعد موقع چسبانيدن باهم ترکيب مى‌شد و شکل تازه‌اى ايجاد مى‌کرد. به اين نوع برش‌ها، گل‌چيني مى‌گفته‌اند.
در شيوهٔ تذهيب معرق، کناره يا حاشيهٔ کتاب‌هاى دست‌نويس گرانبها را بشکل ترنج يا نقوش اسليمى و ختايى مى‌بريدند و سپس کاغذ رنگى ديگرى به همان شکل و اندازه بجاى آن قرار مى‌دادند، سپس با آب زر تحرير کرده و نقش‌هاى گوناگون مى‌انداختند.